ANTONIO GAUDI (1852- 1926)  Studiował i działał w Barcelonie, gdzie powstało większość jego budowli. Jego twórczość zalicza się do niezwykle oryginalnej odmiany secesji. Początkowo ulegał wpływom eklektyzmu, łącząc i przetwarzając elementy dawnych stylów architektonicznych. Od około 1890 rozwinął własny styl, którym starał się połączyć nowatorstwo rozwiązań konstrukcyjnych (np. zastosowanie łuków parabolicznych – portal pałacu Güell), ze swobodnym plastycznym ukształtowaniem bryły budynku. Jego przewodnią ideą było twórcze kontynuowanie osiągnięć architektury gotyku przy zachowaniu jej wewnętrznych, symbolicznych treści. Nawiązując do form organicznych, wprowadzał chętnie do swych budowli płynne, faliste linie, nieregularne rzuty, fantastyczne rzeźbiarsko ukształtowane elementy architektoniczne i bogate efekty kolorystyczne uzyskane poprzez dekoracje kolorowymi odłamkami ceramiki (Casa Battlo, Casa Mila, Park Güell). Głównym osiągnięciem jest słynny kościół Sagrada Familia w Barcelonie.

„Ten człowiek robi z kamieniem wszystko, co zechce [...]. Jakie wspaniałe panowanie nad konstrukcją!. „Wśród ludzi swego pokolenia jest on jedną z największych potęg architektonicznych [...]”

 G. R. Collins  

Sagrada Familia- kościół pod wezwaniem Najświętszej Rodziny jest dziełem, które Gaudi budował niemal przez całe życie. Rozpoczęty w stylu neogotyckim, ulegał stopniowo przeobrażeniom wraz ze wznoszeniem go w górę- ku coraz bardziej niezwykłym organicznym kształtom. Ostatecznie powstała budowla, która bardziej kojarzy się z naturalnym tworem przyrody niż z dziełem ludzkich rąk.

 

 

 

 

 

„Jak wydrążone budowle termitów, jak nieskończenie wydłużone ule wznoszą się te wieże”

(Schmutzler)

W chwili zgonu Gaudiego, w roku 1926, zaledwie część świątyni została ukończona. Budowa świątyni ciągnie się aż do dziś.

Casa Mila - główną fasadę budynku porównuje się z powierzchnią wzburzonego przez sztorm morza. Mozaiki "rzucone" na fasadę kojarzą się z pianą na grzbietach fal, a zawiłe wzory żelaznych balkonów, wykonane przez Josepa Marię Jujola, wyglądają jak wodorosty. W całym budynku nie ma ani jednego kąta prostego, ani jednej ściany nośnej. Na dachu można spotkać liczne kominy i otwory wentylacyjne podobne do surrealistycznych rzeźb. Do rzeźb tych przylgnęła nazwa espantabruixas – wiedźmy.

           

 „Pejzaż księżycowy o schodach, które błędnie, jak w marzeniu sennym, wiodą w górę i w dół.”

G.R. Collins

 We wnętrzu Casa Mila zorganizowano muzeum poświęcone twórczości Antoniego Gaudiego.

 

Casa Batllo – zwana „Domem z kości”, w której Gaudi przekształcił całkowicie obie elewacje. Wszędzie widoczne jest unikanie linii prostych. Elewacje tworzą kompozycję asymetryczną, okna w dolnych kondygnacjach mają krzywolinijne kształty. Szczyt fasady i dach są okryte jak łuską mieniącą się mozaiką z fajansowych kafli. Łukowato wygiętą kalenicę dachu porównuje się do grzbietu jakiegoś jaszczura. Na dachu wznoszą się grupy kominów, ukształtowane jak pinakle i również okryte mieniącymi się odłamkami kafli.

Park Güell – zespół architektoniczno-ogrodniczy, gdzie architektura i przyroda współistnieją obok siebie w niepowtarzalny sposób. Prawie cały park został zbudowany z materiałów znalezionych na tym terenie, pozostałości po poprzednich budowach. Poszczególne elementy zachwycają kolorystyką i nastrojem, pełnym radości i słońca. Smok, wąż i wiele innych elementów pokrytych jest mozaiką ułożoną z kawałków potłuczonych kafelków, zwaną "trencadis". Zabudowę parku tworzą liczne pawilony, taras o płynnym wijącym się kształcie, pokrytym barwną mozaiką z fajansu. Wzdłuż muru obiegającego taras wije się najdłuższa na świecie ławka.  Pawilony, niczym baśniowe domy (ponoć z Braci Grimm) w kształcie przypominają jajo. Nie sposób znaleźć w nich choćby jednej prostej linii lub kąta. Pawilony spełniają funkcje portierni i sali przyjęć.

Pałac Güell