ecesja jest stylem przełomu XIX i XX wieku. Jej początek przypada na rok ok. 1890, a schyłek na rok 1905, kiedy zaczęła być wypierana przez kierunki awangardowe XX w. Ukształtowała się równocześnie w kilku ośrodkach Europy oraz Stanach Zjednoczonych, przyjmując różne nazwy : w Anglii -Modern Style (Styl Nowoczesny), we Francji -Art Nouveau (Sztuka Nowa), w Niemczech- Jugendstil (Styl Młodości), w Austrii- Secessionsstil, w Hiszpanii- Modernismo, w Polsce-Młoda Polska (Modernizm),  Secesja. W funkcjonujących jej określeniach podkreśla się nowość lub młodość tej sztuki.

 Nazwa secesja pochodzi od łac. słowa secessio co oznacza: „oddzielenie”, „odłączenie”. Chodziło tu o odseparowanie się młodych twórców od sztuki, którą zastali wchodząc w życie artystyczne. Artyści secesyjni przeciwstawili się panującemu przez całe stulecie historyzmowi, eklektyzmowi i „bezstylowości” w sztuce, odcinali się od skostniałego akademizmu, starali się zerwać z panującymi kanonami. Pragnęli stworzyć całkowicie nowy styl odpowiadający współczesności oraz nowe zasady kształtowania dzieła sztuki. Secesja była również skierowana przeciw impresjonizmowi.

Wiedeński architekt Otto Wagner pisał w 1895 roku:

„Jedynie życie współczesne może być punktem wyjścia     naszej twórczości artystycznej; wszystko inne jest archeologią”.

tyl ten czerpał inspiracje m.in. z : malarstwa prerafaelitów, angielskiego ruchu Arts and Crafts (Sztuki i Rzemiosła), sztuki Dalekiego Wschodu i rokoka.

Głównym celem secesji było dążenie do stworzenia stylu obejmującego wszystkie dziedziny twórczości plastycznej: od architektury, poprzez malarstwo, rzeźbę, grafikę, po sztukę użytkową (rzemiosło artystyczne). Dążono do zatarcia granic między poszczególnymi dyscyplinami sztuki. Według secesyjnej estetyki wystrój zewnętrzny budynku powinien tworzyć kompozycyjną i kolorystyczną jedność stylową z wystrojem wnętrza, meblami, zastawą stołową, a nawet ubiorem dam. Każdy mebel i sprzęt istniał nie sam przez się, lecz jako część harmonijnej całości. Dlatego wielcy architekci nie poprzestawali na projektowaniu budowli. W tym samym stylu urządzali ich wnętrza w najdrobniejszych detalach, nie wyłączając strojów mieszkańców, projektowali wnętrza z całym wyposażeniem: kratami, lampami, meblami, a nawet popielniczkami. Stąd też wielu artystów uprawiało jednocześnie kilka dziedzin sztuki.

ecesja zwalczała podział na sztuki czyste i użytkowe. Jak w żadnym dotąd stylu, rzemiosło artystyczne osiągnęło rangę równą malarstwu, architekturze, rzeźbie, było też cenione na równi z tymi gałęziami sztuk, może nawet wysunęło się na pierwsze miejsce. W secesji każdy przedmiot codziennego użytku jako element artystycznej całości nabierał znaczenia dzieła sztuki. Dobrze zrobiony wazon czy krzesło mogły mieć taką samą wartość artystyczną jak obraz. Dlatego ich projektowaniu poświęcali się najznakomitsi artyści. Idea odrodzenia sztuki dekoracyjnej wiązała się z pragnieniem przepojenia pięknem życia codziennego. W praktyce dzieło architektury lub sztuki użytkowej zaczęło być traktowane przez artystów jako wartość sama w sobie –piękny układ kształtów i kolorów zdolny wywołać określony nastrój - nie zaś jako rzecz, która ma spełniać funkcje praktyczne. Zdarzało  się więc, że dla walorów dekoracyjnych i ekspresyjnych nieświadomie poświęcano wygodę i funkcjonalność budowli, mebla lub naczynia.
Secesja jest ostatnim stylem historycznym.